Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Η κούκλα.






Παρούσα...



Στα πέντε μου χρόνια ταξίδεψα για πρώτη μου φορά στην Αθήνα.  Δεν ήταν ταξίδι αναψυχής. Οι καιροί εκείνοι δεν επέτρεπαν τέτοιου είδους πολυτέλειες. Χρειάστηκε να κάνει κάποια εγχείρηση η μεγαλύτερη αδελφή μου και η μαμά προτίμησε να με πάρει μαζί της για να μην αφήσει πολλούς μπελάδες στην αδελφή της, την αγαπημένη μου θεία Κούλα.
Η μαμά είχε μια αδελφή στην Αθήνα , τη θεία Σοφία, που είχε τρία κορίτσια στη δική μου ηλικία κοντά, και μας φιλοξένησε.
Εκεί στο σπίτι της θείας  έπαιξα για πρώτη φορά με αληθινές κούκλες. Μέχρι τότε έπαιζα με κουκλίτσες,  που μου έφτιαχνε η μανούλα μου, από ύφασμα .

Οι κούκλες όμως που με ξετρέλαναν ήταν αυτές που ήταν στις βιτρίνες. Ανοιγόκλειναν τα μάτια τους, κουνούσαν τα χέρια τους και γύριζαν το κεφαλάκι τους δεξιά και αριστερά.
Κάθε φορά που περνούσαμε από μια βιτρίνα με κούκλες κολλούσα τα χεράκια μου στο τζάμι της βιτρίνας και η μαμά δεν μπορούσε να με ξεκολλήσει. Ποτέ όμως δε ζήτησα να μου αγοράσει μία. Αν και ήμουν τόσο μικρή οι συνθήκες της εποχής που μεγάλωνα με είχαν ωριμάσει σε μερικά θέματα. Ήξερα πολύ καλά ότι αν η μαμά μπορούσε θα μου αγόραζε μια κούκλα. Αφού δεν το έκανε σήμαινε ότι δεν μπορούσε. Μου ήταν αρκετό να καμαρώνω τις κούκλες της βιτρίνας. Ήμουν πολύ χαρούμενη όταν είχα αυτή την ευκαιρία.
Μια μέρα η μαμά συναντήθηκε με τη συντέκνισσα ( έτσι λένε στην πατρίδα μου την κουμπάρα από βάφτιση). Την αγαπούσα  πολύ κι εγώ, γιατί ήταν μια γλυκιά και ευγενική γυναίκα. Θυμάμαι ότι η συνάντηση έγινε στη Δεξαμενή και καθίσαμε σε ένα παγκάκι. Εκεί μετά από τα καλωσορίσματα, τις αγκαλιές και τα γλυκόλογα η συντέκνισσα με κέρασε ένα παγωτό ξυλάκι, κρέμα με σοκολάτα. Δεν είχα ξαναδεί παγωτό  . Περιττό να σας πω ότι καταλερώθηκα τρώγοντάς το. Μου άρεσε πάρα πολύ. Πιστέψτε με, η αίσθηση εκείνης της γεύσης μου έχει μείνει αλησμόνητη. Κάθε φορά που παίρνω ένα παγωτό ξυλάκι , κρέμα με σοκολάτα προσπαθώ να αναβιώσω εκείνη την εμπειρία. Μάταιος κόπος. Κάποτε σκεφτόμουν ότι τα παλιά χρόνια όλα ήταν πιο αγνά και πιο νόστιμα, αλλά τώρα έχω καταλήξει στην άποψη ότι οι πρωτόγνωρες εμπειρίες δεν ξεχνιούνται και το συναίσθημα που σου αφήνουν δεν επαναλαμβάνεται.
Όση ώρα οι συντέκνισσες κουβέντιαζαν εγώ τριγυρνούσα να βρω αυτή τη δεξαμενή , που είπε η μαμά ότι θα είναι το σημείο συνάντησης. Κοίταζα δεξιά αριστερά …πουθενά δεν την έβλεπα . Εμείς στο νησί μας είχαμε δεξαμενές γεμάτες νερό  για το πότισμα των κήπων.
Μόλις έτρεξα να ρωτήσω τη μαμά και να πάρω απαντήσεις στις απορίες μου η συντέκνισσα με αγκάλιασε και μου έδωσε ένα όμορφο πακέτο με πολύ όμορφο περιτύλιγμα. Έμεινα να κοιτάζω έκπληκτη και περίεργη για το τι να ήταν μέσα στο πακέτο.
-Άνοιξέ το μου είπε γλυκά.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έπαιρνα δώρο. Το άνοιξα άτσαλα από τη λαχτάρα μου και τι να δω; Μια κούκλα. Μια πανέμορφη κούκλα. Δεν ήταν σαν αυτές που ήταν στις βιτρίνες. Ήταν μια Ελληνοπούλα με εθνική φορεσιά. Μου θύμισε τις κοπέλες στο χωριό μου που κάθε Καθαρή Δευτέρα έβαζαν παλαιές στολές και χόρευαν στην πλατεία.
Την αγάπησα πολύ αυτήν την κούκλα. Όταν γυρίσαμε στο νησί η μαμά την έβαλε σε ένα ντουλάπι με γυαλικά και μου είπε ότι μπορώ να τη βλέπω όσο θέλω, αλλά να μην την πιάνω και τη χαλάσω.
Αυτή η κουκλίτσα με ακολούθησε    παντού. Την πήρα μαζί μου όταν σπούδαζα στην Αθήνα, όταν διορίστηκα, όταν παντρεύτηκα, όταν πήγα στη Γερμανία. Όπου πήγαινα έπαιρνα μαζί μου και την κουκλίτσα μου.
Είναι το πρώτο δώρο που πήρα στη ζωή μου και μου έδωσε μεγάλη χαρά και συγκίνηση.
Μάλλον εκείνο το κοριτσάκι των πέντε ετών είναι κρυμμένο σε κάποια γωνίτσα της καρδιάς μου και κάθε φορά που βλέπει αυτήν την κουκλίτσα γίνεται πολύ χαρούμενο κι ευτυχισμένο.

2 σχόλια:

  1. ΤΙ ΟΜΟΡΦΗ , ΓΛΥΚΙΑ, ΤΡΥΦΕΡΗ ΚΑΙ ΣΥΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ... ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΤΗ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.. ΟΜΟΡΦΗ Η ΚΟΥΚΛΑ ΣΟΥ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το μοίρασμα είναι , νομίζω, η εσωτερική ανάγκη, που έδωσε σε όλες εμάς την ώθηση να χτίσουμε τα μπλοκοσπιτακια μας.
    Χαίρομαι που σου άρεσε. Εγώ όταν το έγραφα δάκρυζα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή